سوم جولای (مصادف با ۱۲ تیر) به عنوان روز جهانی بدون کیسه پلاستیکی نامگذاری شده است. هدف از این نامگذاری کاهش مصرف پلاستیک های یکبار مصرف و همچنین جایگزینی کیسه های پلاستیکی با اقلام دیگر است.

به گزارش ایسپیا، بر اساس آمار سایت the world counts، امسال چیزی در حدود پنج تریلیون کیسه پلاستیکی در جهان مصرف خواهد شد. این حجم می‌تواند دو برابر مساحت کشور فرانسه را بپوشاند. اما نکته قابل توجه این است که اکثر این کیسه‌های پلاستیکی خیلی ساده دور ریخته می‌شوند و تنها یک درصد آن‌ها بازیافت می‌شوند.

به طور متوسط هر کیسه پلاستیکی در حدود ۱۲ دقیقه مورد استفاده قرار می‌گیرد درحالی‌که برای تجزیه آن چیزی در حدود ۱۰۰ تا ۵۰۰ سال زمان نیاز است. این در شرایطی است که در مجموع سالانه ۱۰۰ میلیون تن پلاستیک استفاده می‌کنیم. حدود ۱۰ درصد از این پلاستیک به اقیانوس‌ها ختم می‌شود که معادل ۳۰۰ میلیون عدد کیسه پلاستیکی است.

وجود کیسه های پلاستیکی در طبیعت موجب آلودگی و ناهمانگی در محیط زیست می شود. این مساله فعالان محیط زیستی را بر آن داشته است که در صدد کاهش استفاده از کیسه های پلاستیکی یکبار مصرف باشند. از این رو با همکاری دولت ها در حال حاضر ۹۴ کشور ممنوعیت‌هایی را برای استفاده از کیسه پلاستیکی اعلام کرده‌اند و برخی کشورها نیز در ازای ارایه کیسه پلاستیکی مبالغی را دریافت می‌کنند.

در این بین اما نکاتی نهفته است که برای درک بهتر موضوع باید آنها را مورد بررسی قرار داد، یکی از این موضوعات این است که بازیافت کیسه های پلاستیکی با ضخامت پایین هزینه زیادی به همراه دارد از این رو بازیافت این کیسه ها در بسیاری از کشور ها صورت نمی گیرد.

نکته دیگر تفکیک کیسه های پلاستیکی از دیگر زباله هاست که امری بسیار دشوار است و متولیان تفکیک زباله ها در سراسر جهان آن را بسیار پرهزینه تلقی می کنند.

بنابراین اولین راهکاری که برای کاهش مصرف کیسه های پلاستیکی یکبار مصرف به ذهن هرکسی خطور می کند، این است که جایگزینی برای کیسه های پلاستیکی پیدا کند، جایگزین هایی مانند کیسه های پارچه ای یا بگ های کاغذی.

در این خصوص برخی کارشناسان باور دارند که هزینه مصرف کیسه های پارچه ای و کاغذی می تواند بیشتر از کیسه های پلاستیکی باشد، همچنین بازیافت آنها نیز بسیار دشوار تر از کیسه های پلاستیکی است و در بسیاری از موارد کیسه های پارچه ای و کاغذی اصلاً قابل بازیافت نیستند، اما پایداری آنها در زمان مصرف به نسبت قابل قبول تر از کیسه های پلاستیکی به شمار می رود.
با این حال در این روزها برای فعالان محیط زیستی، خوشایند تر است که از کیسه های غیر پلاستیکی استفاده کنند و موضوع هزینه و بازیافت آنها نیز چندان مطرح نیست.

در این بین اما نکته اساسی این است که مواد اولیه موجود در جهان برای تولید انواع محصولات نهایی در حال کاهش است و این موضوع روز به روز هزینه های تولید را بالا می برد که از این رو حرکت به سمت اقتصاد چرخشی امری اجتناب ناپذیر خواهد بود. حال با توجه به ضروریات اقتصاد چرخشی باید به این موضوع پرداخت که چگونه می توان الگوی مصرف کیسه های پلاستیکی یکبار مصرف را تغییر داد و آنها را وارد چرخه بازیافت کرد.

امری که برخلاف ارائه شعارهای محیط زیستی نیاز به یک جریان علمی دارد تا بتوان ضمن حفظ منابع آسیب های محیط زیستی را نیز به حداقل رساند.

این در حالی است که بسیاری حتی شعار نه به مصرف کیسه های پلاستیکی را به شهار نه به پلاستیک تعمیم داده اند و این مساله کاملا با الگوی مصرف بشر مغایرت دارد و پلاستیک ها در بسیاری از موارد، علاوه بر پایداری بالا، حداقل آسیب را به محیط زیست می زنند.

بر این اساس می‌توان دریافت که برای حفظ حقیقی محیط زیست باید موضوع پرداختن به شعارها را پشت سر گذاشت و به سمت راهکارهای علمی حفظ محیط زیست و توسعه اقتصاد چرخشی حرکت کرد.